Adam Mickiewicz „Pan Tadeusz” yprian Kamil Norwid „Moja piosnka 2” W ramach utrwalenia wykonacie poniższe ćwiczenie a odpowiedzi prześlijcie na mój adres do 13 czerwca Do kraju tego, gdzie winą jest dużą. Popsować gniazdo na gruszy bocianie, Bo wszystkim służą Tęskno mi, Panie *. Do kraju tego, gdzie pierwsze ukłony. Są, jak odwieczne Chrystusa wyznanie, "Bądź pochwalony!" Norwid ciągle podróżował, przemieszczał się z jednego miasta do drugiego, z kraju do kraju, a nawet z Europy do Stanów Zjednoczonych Ameryki .W lutym 1854 roku w Nowym Jorku w sytuacji nędzy, nostalgii, a w efekcie depresji psychicznej19 powstaje liryk Moja piosnka (II). Już wcześniej Norwid Wiersz Juliana Tuwima „Rzecz Czarnoleska” został wydany w 1929 roku, jako część tomiku o tym samym tytule. Utwór wyróżnia się na tle twórczości poety, ponieważ stanowi powrót do klasycznej koncepcji literatury. Tekst jest wierszem programowym, reprezentuje klasycyzm grupy literackiej Skamander, do której należał Tuwim. Norwid kontrastuje ruderę z bogatym domostwem pani Baronowej, którą podszedł odwiedzić w wierszu podmiot liryczny. Wymienia elementy umeblowania świadczące o przepychu, jednocześnie zauważając, że rozmowa o sytuacji najniższej warstwy społecznej zupełnie nie pasowałaby do tego wnętrza ani odwiedzającego je towarzystwa. Autor: Cyprian Kamil Norwid. Oh, smut­na to jest i mało zna­jo­ma. Głu­cho­ta, Gdy sło­wo sły­szysz, ale gi­nie koma. I jota Bo anioł woła A oni ci rze­ką: «Za­grzmia­ło!». Więc trum­ny na twarz za­ła­mu­jesz wie­ko. Cyprian Kamil Norwid, a właściwie Cyprian Ksawery Gerard Walenty Norwid urodził się 24 września 1821 roku w Laskowie-Głuchach. Był on polskim poetą, a także dramatopisarzem, prozaikiem, malarzem, grafikiem, rzeźbiarzem, eseistą oraz filozofem. Żył na przełomie dwóch epok literackich, to znaczy romantyzmu i pozytywizmu. Moż­na ją na­być opraw­ną lub zszy­tą. Owdzie i owdzie — jed­na za zło­tów­kę. Czy­taj da­lej: Moja piosnka [II] - Cyprian Kamil Norwid. Wiersze Cypriana Kamila Norwida. VM, złożone ze stu rzeczy drobnych, Wyszło; kolega nasz (niespracowany Krytyk) źle wróży z utworów podobnych Takowej wszakże dalecy odmiany, W Nierzadko stanowi fragment większej całości (np. epopei), lecz funkcjonuje także jako autonomiczna forma literacka. Jednym z najbardziej doniosłych przykładów realizacji tego gatunku w historii polskiej sztuki jest „Bema pamięci żałobny rapsod”, który napisał Cyprian Kamil Norwid. Józef Bem był wybitnym polskim generałem. Norwid reaguje na tę wieść depresją psychiczną. Jego ówczesny nastrój oddaje m. in. wiersz „Moja piosnka (1)” W styczniu 1845 roku Cyprian udaje się do Rzymu, gdzie przyjmuje w Kościele Świętego Klaudiusza sakrament bierzmowania i na pamiątkę utraconej miłości wybiera imię Kamil. Ale w tym czasie rodzi się już nowe uczucie fWMy. Wiersz „Moja piosnka II” powstał wiele lat po pierwszej części utworu. Poeta skupia się na tęsknocie za ojczyzną, używa jednak mowy ezopowej, nie mówi wprost, że chodzi o Polskę. Przedstawia obrazy, które zapamiętał z lat w rodzimym kraju, idealizując utworuMoja piosnka II – analiza utworuBudowaŚrodki stylistyczne w utworzeRodzaje liryki i elementy meliczneMoja piosnka II – interpretacja wierszaPolska a jej wyobrażenieWątek miłosny w utworzeGeneza utworu„Moja piosnka II” Norwida powstała w 1854 roku w Nowym Jorku, czyli dziesięć lat po części pierwszej (1844). Poeta był wtedy dojrzałym artystą, wiedział, czego chce. Zadedykował go Marii Trębickiej, która była jego przyjaciółką, powierniczką (często wymieniali listy, również w jednym z nich zapisał ten utwór) oraz ukochaną, choć miłość była nieodwzajemniona. Szersza publika poznała go dopiero po śmierci autora, 50 lat później, kiedy Zenon Przesmycki opublikował go na łamach słynnego czasopisma „Chimera”, którego był redaktorem i kierownikiem artystycznym. To właśnie on przyczynił się do popularności autora w Młodej Polsce. Przez ten czas przechowywała go Trębicka w epistolografii porusza ważny temat dla swojego pokolenia – tęsknoty za Ojczyzną. Wielu młodych ludzi w okresie romantyzmu musiało udać się na Wielką Emigrację, ze względu na represje po powstaniu listopadowym. Wyjechali na nią głównie inteligenci, arystokracja, szlachta, która spiskowała i przyczyniła się do wybuchu powstania. Wyjeżdżali również artyści (Juliusz Słowacki, Adam Mickiewicz, Zygmunt Krasiński, Fryderyk Chopin, Cyprian Kamil Norwid i inni), którzy według zaborców swoją twórczością mogliby podsycać nastroje antyzaborcze w najsłynniejszych dzieł epoki powstała poza granicami Polski, głównie we Francji i Genewie. Sam Norwid wyjechał w wieku dwudziestu lat, prawdopodobnie ze względu na możliwe niebezpieczeństwo z uwagi na bliskie kontakty z Karolem Levittoux, który został aresztowany w 1846. Oficjalną przyczyną była chęć doskonalenia swojej twórczości. Po tym procesie również Norwid otrzymał zakaz wjazdu do ojczyzny, gdzie nigdy już nie wrócił. Ze względu na to, utwór można interpretować jako autobiograficzny, gdzie poeta zwierza się z tęsknoty i utraty piosnka II – analiza utworuBudowaWiersz „Moja piosnka II” ma budowę regularną, składa się z sześciu strof, po cztery wersy każda. Norwid posłużył się zmodyfikowaną strofą saficką, której nazwa pochodzi od słynnej starożytnej poetki z Grecji, Safony. W oryginale miała ona 5 wersów, cztery pierwsze po jedenaście sylab, ostatnia zaś miała ich pięć. Zmieniona wersja, którą posłużył się w utworze poeta, ma cztery wersy, jedenaście sylab znajduje się pierwszym i drugim wersie. Pozostałe mają ich po pięć. Struktura ta buduje niepowtarzalny rytm utworu, a słowa zawarte w drugiej części strofy mocno wybrzmiewają. Rymy są krzyżowe, parzyste i w każdej zwrotce wers drugi i czwarty ma ten sam rym (poszanowanie-Panie, bocianie-Panie itd.).Środki stylistyczne w utworzeWar­stwa artystyczna utwo­ru, jak zwykle u Norwida, jest wyjątkowo roz­bu­do­wa­na. Po­ja­wia­ją się anafory, trzy pierw­sze stro­fy roz­po­czy­na­ją się od słów „do kra­ju”, a w każdej ostatni wers jest taki sam. W utwo­rze ani razu nie po­ja­wia się sło­wo Pol­ska, po­eta po­słu­żył się peryfrazami (mową ezopową, popularną w kolejnej epoce) roz­po­czy­na­ją­cy­mi się od słów „do kra­ju tego”. Kilka słów zo­sta­ło wy­róż­nio­nych gra­ficz­nie („bez-myślenia”, „świa­tło-cie­nia”), co pod­kre­śla ich wartość dla zrozumienia wiersza. Pojawiają się rów­nież neologizmy („bez-tę­sk­no­ty”, „bez-my­śle­nia”). Pod­miot li­rycz­ny wy­po­wia­da się w emo­cjo­nal­ny spo­sób, widać, że temat jest mu bliski, dlatego za­sto­so­wa­no wykrzyknienia („Bądź po­chwa­lo­ny!”) i pytania retoryczne („Tę­sk­no mi owdzie, gdzie któż o mnie stoi?”). Obecne są rów­nież licz­ne epitety („pierw­sze ukło­ny”, „rzecz niewinna” „od­wiecz­ne Chry­stu­sa wy­zna­nie”), wskazujące na literacki kunszt liryki i elementy meliczneTytuł utworu przywodzi na myśl piosenkę, w roli refrenu występuje apostrofa z ostatniego wersu każdej strofy („Tęskno mi, Panie”). Eksponuje ona religijny wydźwięk utworu, zawiera w sobie cechy litanii, a apostrofa sugeruje, iż jest to liryka inwokacyjna. Podmiot liryczny ujawnia się (liryka bezpośrednia), jest to osoba, która przebywa poza granicami swojej ojczyzny i bardzo za nią tęskni, zwierza się z tego Bogu. Zgodnie z myślą zawartą przy genezie, można utożsamiać go z mówiąca w wierszu opowiada o tęsknocie. Utwór można podzielić na dwie partie tematyczne, pierwsza dotyczy żalu za ojczyzną, druga nostalgii za a jej wyobrażeniePodmiot liryczny używa peryfraz, ukazuje trzy obrazy, które pamięta z Polski. W pierwszym widać szacunek do chleba, podnoszenie każdej kruszyny, ze względu na szacunek dla Darów Bożych. W drugim ukazuje bocianie gniazda, które każdej wiosny zapełniają się tymi ptakami. W trzecim ukazuje bogobojność Polaków, którzy zachowują zasady wiary, pozdrawiają się „Bądź pochwalony!”. Wszystkie te obrazy ukazują naród Polski jako silnie wierzący, mający mocny system szanują łaski boże, zachowują przykazania i wyznają zasady miłości, nadziei i wiary. Osoba mówiąca parafrazuje również słowa z Ewangelii św. Mateusza o prawdomówności („Niech słowa Wasze zawsze będą tak, tak — nie, nie”). Zdaje sobie jednak sprawę, że w rzeczywistości ojczyzna nie jest tak piękna, jak w jego wspomnieniach. Proste życie, o którym marzy podmiot liryczny, kojarzy mu się z Polską, ponieważ tam spędzał swoją młodość, którą idealizuje w swoich wspomnieniach (5. i 6. strofa). W rzeczywistości czuję się zapomniany przez Polaków, zdaje sobie sprawę, że nie są tak idealni, jak w swoich marzeniach. Podchodzi do tego jednak ze spokojem, stara się przestrzegać zasad i być dobrym wierzącym człowiekiemRefren utworu jest bardzo emocjonalny, kończy się przemilczeniem, co wzmaga uczucie tęsknoty i żalu. Przypomina on refren innego hymnu romantycznego wieszcza, Juliusza Słowackiego („Smutno mi, Boże”).Wątek miłosny w utworzeCzwarta strofa mówi o tęsknocie podmiotu lirycznego za ukochaną. Choć nie widzieli się dawno, nie pamięta już nawet, gdzie mieszka, miłość ta jest dla niego ważna, bo niewinna, przypomina mu o młodości. Literaturoznawcy twierdzą, iż mogło tu chodzić o Marię Trębicką, jednak nie ma tu zgody. Inni optują, że adresatką tej strofy jest Maria Kalergis, którą Norwid kochał przed laty. Wspomina to uczucie, ponieważ było ono niewinne i szczere, przypominało miłość do jest bardzo emocjonalny, opowiada o trudach życia na wygnaniu z dala od najbliższych i ojczyzny. Norwid idealizuje swoje wspomnienia i choć zdaje sobie z tego sprawę, że tęskni do rzeczywistości, która znajduje się w jego wyobraźni. Cyprian Kamil Norwid MOJA PIOSNKA - tekst Tekst wiersza Cypriana Kamila Norwida "Moja piosnka II". Romantyczny tekst jest świadectwem nostalgii polskiego emigranta w XIX wieku. Moja piosnka II Do kraju tego, gdzie kruszynę chleba Podnoszą z ziemi przez uszanowanie Dla darów Nieba.... Tęskno mi, Panie... Do kraju tego, gdzie winą jest dużą Popsować gniazdo na gruszy bocianie, Bo wszystkim służą... Tęskno mi, Panie... Do kraju tego, gdzie pierwsze ukłony Są, jak odwieczne Chrystusa wyznanie, "Bądź pochwalony!" Tęskno mi, Panie... Tęskno mi jeszcze i do rzeczy innej, Której już nie wiem, gdzie leży mieszkanie, Równie niewinnej... Tęskno mi, Panie... Do bez-tęsknoty i do bez-myślenia, Do tych, co mają tak za tak - nie za nie, Bez światło-cienia... Tęskno mi, Panie... Tęskno mi owdzie, gdzie któż o mnie stoi? I tak być musi, choć się tak nie stanie Przyjaźni mojéj... Tęskno mi, Panie... Kategoria: Romantyzm Odsłony: 8727 Cyprian Kamil Norwid – Moja piosnka [II] Do kraju tego, gdzie kruszynę chleba Podnoszą z ziemi przez uszanowanie Dla darów Nieba.... Tęskno mi, Panie... * Do kraju tego, gdzie winą jest dużą Popsować gniazdo na gruszy bocianie, Bo wszystkim służą... Tęskno mi, Panie... * Do kraju tego, gdzie pierwsze ukłony Są, jak odwieczne Chrystusa wyznanie, „Bądź pochwalony!” Tęskno mi, Panie... * Tęskno mi jeszcze i do rzeczy innej, Której już nie wiem, gdzie leży mieszkanie, Równie niewinnej... Tęskno mi, Panie... * Do bez-tęsknoty i do bez-myślenia, Do tych, co mają tak za tak – nie za nie, Bez światło-cienia... Tęskno mi, Panie... * Tęskno mi owdzie, gdzie któż o mnie stoi? I tak być musi, choć się tak nie stanie Przyjaźni mojéj... Tęskno mi, Panie...